Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka

wens dat de weg dan lang mag zijn,

vol avonturen, vol ervaringen.

De Cyclopen en de Laistrygonen,

de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,

hen zul je niet ontmoeten op je weg

wanneer je denken hoog blijft en verfijnd,

de emotie die je hart en lijf beroert.

De Cyclopen en de Laistrygonen,

de woedende Poseidon zul je niet treffen

wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,

wanneer je geest hun geen gestalte geeft.

Wens dat de weg dan lang mag zijn.

Dat er veel zomermorgens zullen komen

waarop je, met grote vreugde en genot

zult binnenvaren in onbekende havens,

pleisteren in Phoenicische handelssteden

om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen

van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,

ook opwindende geurstoffen van alle soorten,

zoveel je krijgen kunt. Dat je talrijke steden in 

Egypte aan zult doen om veel, 

heel veel te leren van de wijzen.

Houd Ithaka wel altijd in gedachten.

Daar aan te komen is je doel.

Maar overhaast je reis in geen geval.

't Is beter dat die vele jaren duurt,

zodat je, oud geworden, pas bij het eiland

het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,

zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom zal schenken.

Ithaka gaf je de mooie reis.

Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,

verder heeft het je niets te bieden meer.

En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.

Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al

begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.          

K.P. Kavafis